Angeline Schoor, geboren en opgegroeid in Haarlem, woont met haar zoon en twee ratten op een van de Zuid-Hollandse eilanden. In het dagelijks leven is zij leidinggevende binnen de gemeente Rotterdam. Daarnaast is zij singer/ songwriter en treedt zij zo nu en dan op, met haar harp of met gitaarbegeleiding van haar zoon. In de tijd die overblijft, reist zij zo veel mogelijk.

Fragment uit Op zoek naar Magie: Dag 6 in Ennistimon

Het is me de avond wel. Ik heb gehoord dat de muziek om half tien begin en bedenk dat het een goed idee is om een kwartier ervoor Leana al vast te halen, zodat ik me met haar ergens verdekt op kan stellen. Zodra ik met haar aan mijn schouder binnenkom, gaat er in de pub een licht gejuich op: ze denken dat de muzikanten binnen komen. Dat was niet de bedoeling. Ik trek me zo onopvallend mogelijk terug in een hoek en frommel Leana snel onder de tafel. Ondanks dat zijn er toch een paar mensen die hoopvol komen informeren of ik zo dadelijk ga optreden. Ik blijf er wat vaag over en zeg dat je het maar nooit weet. Als de muzikanten beginnen, schuifel ik onopvallend naar voren, voor zover dat mogelijk is met Leana. Ik stel haar verdekt op en verstop haar onder mijn jas. Maar lang duurt het niet, want verschillende omstanders dringen er zachtjes maar toch met enige klem op aan dat ik meedoe. Juist op dat moment schuiven twee andere dames uit het publiek bij de band aan, met gitaar en fluit. Er wordt door de omstanders zeer hoopvol naar mij gekeken. Vooruit dan maar. Ik heb Leana tenslotte meegenomen om mee te spelen en dan zou het nu dom en laf zijn om het niet te doen. Dus vraag ik de gitarist en de toetsenvrouw of ze nog een zangeres/harpiste kunnen gebruiken en dat kunnen ze. Op het moment dat ik Leana uit de tas haal, gaat er in het publiek een luid gejuich op en op het moment dat ik mijn vingers op de snaren zet, heb ik mijn eerste applaus al binnen. Een kinderhand is gauw gevuld. Ik kies een eenvoudig drie akkoordenlied en vertel in welke toonsoort het staat. Ik begin te zingen. Leana hoor ik niet of nauwelijks, maar de gitarist komt dichtbij zitten en ondersteunt. Het publiek is lyrisch. Ik snap niet waarom, want het is een enorme herrie in de pub en ik ben nauwelijks te horen. Daarna gaat de band verder met wat Ierse reels. Ik kijk en luister een tijdje en hoor dat het allemaal twee of drie akkoordennummers zijn. Dat moet lukken, dus ik pak Leana weer. Opnieuw gaat er in het publiek een gejuich op en beginnen alle fototoestellen te flitsen en videocamera’s te draaien. Misschien ligt het aan de fraaie vormgeving van Leana of anders aan de grote hoeveelheid Guinness die hier geschonken wordt. Maar het maakt niet uit, de stemming zit er goed in. Voor ieder nummer vraag ik in gebarentaal aan de gitarist wat de akkoorden zijn en ik pingel wat mee. Het is in deze pestherrie niet te horen of ik de juiste akkoorden te pakken heb, de gitarist gebruikt een capo dus ik weet niet of hij het door hem aangegeven akkoord met of zonder verhoging bedoelt, of dat Leana zelfs maar goed gestemd staat. Het enige wat je nog een beetje kunt horen zijn de tinwhistles, maar die hoor je volgens mij nog als er een F-16 overvliegt. Later die avond zingt de oude man die in de band de trekzak bespeelt nog een prachtig Gaelic lied, met een mooi en gevoelig timbre en die typische Keltische stembuiging. Daarna gaat er nog een dikke meneer uit het publiek zingen. Niet slecht, maar wel lang en liederen met heel veel coupletten. Ik moet maar eens opstappen, morgen wil ik vroeg wandelen. Ik zeg dag tegen de muzikanten en het publiek knikt me vriendelijk toe. Nu kan ik straks thuis tegen iedereen vertellen dat ik in Ierland heb opgetreden.

Copyright foto: Angeline Schoor